Από την Elena Victory «Πρέπει πραγματικά να πας σε μια ανασκαφή» ήταν η συμβουλή μιας αγαπημένης φίλης κατά τον μακρύ, βροχερό χειμώνα του 2005. Μόλις ετοιμαζόμουν να διδάξω το ετήσιο, εισαγωγικό μου μάθημα παλαιοντολογίας σε ένα μικρό κολέγιο κοντά στο σπίτι μου έξω από το Πόρτλαντ , Όρεγκον. „Οπου?“ Ρώτησα. «Ποιος ειδικεύεται σε φανατικούς που διαβάζουν πολλά βιβλία για δεινόσαυρους και ονειρεύονται πολλά, αλλά δεν έχουν βρει ποτέ έναν πραγματικό δεινόσαυρο;» Χαμογέλασε και είπε: «Νομίζω ότι το πρόγραμμα του Νέιτ Μέρφι θα ήταν καλό για σένα». Εκτυλίχθηκε από εκεί. Έστειλα email στον Nate για να μάθω διαθεσιμότητα. Μου έστειλε email, απευθείας θα μπορούσα να προσθέσω. Και έτσι, βρέθηκα έξω από το Billings, MT καθ‘ οδόν για την πρώτη μου πραγματική ανασκαφή. Ήταν ένα πανέμορφο τοπίο: μερικά μοναχικά πεύκα Ponderosa στέκονταν σαν σιωπηλοί φρουροί πάνω από ένα χορταριασμένο τοπίο διάσπαρτο από σπιρούνια, γαϊδουράγκαθα και αψιθιά. Μέσα από τα μάτια ενός βοτανολόγου, δεν μου φαινόταν σαν χώρα των δεινοσαύρων. Εκείνο το βράδυ, αφού μια ομάδα 35 ενθουσιασμένων ανασκαφών είχε κάνει κατασκήνωση και τις συστάσεις τους, μας δόθηκε μια μικρή ιστορία. Την επόμενη μέρα, θα σκάψαμε τα σουβήλια και τα φτυάρια μας στο «Mighty Morrison», ένα τεράστιο γεωλογικό στρώμα από σχιστόλιθους και λασπόπετρες που εκτείνεται σε πολλές πολιτείες και αρκετές χιλιάδες τετραγωνικά μίλια. Το νεκροταφείο Morrison καταγράφει επίσης μια ιστορία κλιματικής αλλαγής. Στις αρχές της Ιουρασικής περιόδου, ο Απατόσαυρος περιπλανιόταν στην περιοχή του σπιτιού του συναντώντας άνυδρες εποχές μέρος του χρόνου και κατακλύζει την υπόλοιπη εποχή (καημένε, σκέφτηκα,… Διαβάστε περισσότερα
